De stikstofproblematiek – zijnde de neerslag van stikstof op gevoelige natuur – is al decennia een belangrijk beleidsthema. De Nederlandseveehouderij draagt hieraan bij door de uitstoot van ammoniak. Vanaf het begin van de politieke discussie over stikstof en ammoniak – eind jaren 80 van de vorige eeuw – heeft de veehouderij zich ingespannen om de uitstoot terug te brengen.
In de periode 1990-2018 zijn de emissies van ammoniak uit dierlijke mest, kunstmest en overige bronnen met bijna twee derde1 gedaald door
een lagere stikstofexcretie van landbouwhuisdieren, het gebruik van emissiearme toedieningstechnieken, het afdekken van mestopslagen,emissiearme huisvesting en een verminderd kunstmestgebruik.
Het bedrijfsleven heeft in deze periode energie gestopt in het ontwikkelen van nieuwe emissiearme en welzijnsvriendelijke huisvestingssystemen. Via een kostbaar en uitvoerig meetprogramma (volgens het geëigende wetenschappelijk meetprotocol2) tonen zij emissiereducties aan van 40% of meer ten opzichte van gangbare huisvestingssystemen.
In de melkveehouderij ontwikkelen vloerfabrikanten vooral stalvloeren. Ondanks de wetenschappelijke onderbouwing en metingen volgens hetgenoemde protocol, wordt de effectiviteit van deze stalvloeren in twijfel getrokken. De twijfel zorgt voor problemen bij de vergunningverlening
en leidt tot het nietig verklaren van verleende vergunningen. In het verlengde daarvan staat ook de Regeling Ammoniak en Veehouderij (RAV) – de landelijke lijst met emissiefactoren voor emissiearme systemen – mogelijk zelfs ter discussie.
